try.fotkoblog.pl

Dobra, Adrian. Widzę. Widze, że jest coraz gorzej. Widzę, i to boli, bo przed oczami mam momenty, kiedy było naprawdę zajebiście. Twierdzisz, że te momenty nie wrócą? Nazwij mnie pierdoloną naiwniaczką, ale nic nie odbierze mi wiary, że to wróci. Skoro dwoje osób się kocha, to powinno być dobrze. Nie jest tak. Życie to nie bajka, gdzie wszystko jest idealne. Ja nie jestem idealna. Kurwa, nigdy nie byłam. Pierdole trzy po trzy, mam słabą widoczność, płaczę. Nad własną niemocą. Bo to moja wina. Nie jestem dla Ciebie dobrą dziewczyną, bo nie umiem tego naprawić. A kurwa powinnam umieć. Wiem, że mi nie ufasz. Ani nie wierzysz. To też moja wina. Wiem, jak trudno naprawić zawiedzone zaufanie, i wiem ile czasu zajmuje ten proces. Cholernie czasochłonny. Nie chcę Ci obiecywać czegokolwiek, bo nie chcę złamać słowa. Ale wiedz, że ja tego tak nie zostawie. Nie pozwolę, żeby to wszystko co zbudowaliśmy przez ten czas od tak się rozjebało. Nie pozwolę Ci się poddać, rozumiesz? Wiesz, po czym rozpoznaje się miłość? Mnie nie obchodzi, ile razy jeszcze zapłaczę. Bo wiem, że z każdą złą chwilą w końcu przyjdzie dobra. Naiwne? Może. Ale ja w to wierzę. I nie przestanę. Nic nie jest w stanie odebrać mi tej wiary. 

Wiesz, nie mam pojęcia co przyniesie przyszłość. Jak potoczy się dalej wszystko między nami. Ale wiem jedno. Że Cię kocham. Nad życie. Będę walczyć. Wiem, że warto. Pomóż mi, Adrian. Nie wierzę, że już nas skreśliłeś. Może to też naiwne, ale ciągle wierzę, że jestem dla Ciebie chociaż w połowie tak ważna, jak Ty jesteś dla mnie. To tyle. Odezwij się. Kocham Cię.